There’s no way this album wouldn’t be a joke. Well, now it’s out. It’s a joke alright, but not one that Green Day seems to be in on. This is easily their worst album to date and there isn’t an ounce of self-awareness to be found. To start off on a fairly positive note, the title track is admittedly kind of enjoyable.
Green Day had one idea for what to do next: “Let’s make a mess.” These were the four words uttered by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt and Tré Cool as they stepped into their rehearsal room to begin work on this, the follow-up to 2016’s Revolution Radio. It was a bold mind-set, all things considered. Not only was that album labelled a musical return to form after the sprawling triple-whammy of ¡UNO!, ¡DOS!, ¡TRE!, it was also a colossal success, combining Green Day’s now-signature formula of heartfelt, radio-ready punk rock bangers with a post-American Idiot worldview. It would have been a blueprint worth repeating on Father Of All…. Instead, the Oakland trio have scrapped all that in favour of something altogether more playful, mischievous, and – indeed – messy. You’ll already have sensed this if you’ve heard the lead single and title-track, of course. From the excessive handclaps and Billie Joe’s Prince-inspired falsettos, it’s a sign of what’s to come as it opens up the most surprising and potentially divisive Green Day album ever. It’s the shortest release of their career to date, clocking in at just 26 minutes, but it also finds them taking on and dishing out more musical ideas and genres than ever before. On paper, it kind of sounds like a disaster. On record, though, Green Day have never relished a challenge crucially of all, Father Of All… is full of attitude. Billie Joe has cited hip-hop icon Kendrick Lamar as an inspiration this time around, the frontman wanting to emulate the HUMBLE. singer’s raw, real approach to storytelling. And as he confesses, ‘I wanna drink all the poison in the water / I wanna choke like a dog that’s on a collar,’ on Sugar Youth and yelps a rather, er, ballsy, ‘You can take a walk or you can suck my cock,’ on Take The Money And Crawl, it’s clear he’s holding nothing back here. More often than not, his lyrics adopt a dark, autobiographical viewpoint, harking back to the days of 1994 breakthrough LP Dookie and its hard-and-fast 1995 follow-up, Insomniac. In fact, other than the album’s suggestive title, there’s nothing overtly political to be found across these 10 tracks, as the frontman instead focusses on feeling out of control within his own body, as well as observing the chaos of life around him (“I draw no inspiration from the President of the United States,” Billie Joe told Kerrang! last year. “Trump gives me diarrhoea, you know?”). And it’s when Green Day sound the most unhinged that they’re at their best. The fast-paced chorus of the aforementioned Sugar Youth and the explosive Stab You In The Heart are instant highlights, boasting an intoxicating and inescapable energy amongst the riffs. But this is by no means straightforward rock’n’roll, as the band dabble in soul and Motown (Stab You In The Heart) and glam (Oh Yeah!), amongst the usual garage-rock and punk (Fire, Ready, Aim). There are vintage Billie Joe melodies littered throughout, with the sweet Meet Me On The Roof and closing track Graffitia showcasing this always effortless, almost off-the-cuff knack for his craft. In many ways, Green Day have thrown out the rulebook on a sound they’ve spent more than three decades perfecting. They’ve often proven themselves to be an unpredictable bunch by nature (a fact that’s not quite as celebrated as it should be), and Father Of All… is just another sign of a band who have always done things their way refusing to do what’s expected of them. And it’s a hella mega good time from start to finish. Verdict: 4/5
Father of All… Fire, Ready, Aim Oh Yeah! Meet Me On The Roof I Was A Teenage Teenager Stab You In The Heart Sugar Youth Junkies On A High Take The Money And Crawl Graffitia Watson Kiedyś nosiła glany, teraz nosi sztyblety i szpilki. Ewoluowała w korposzczura, ale GreenDay'oholizm jej nie przeszedł. Potteromaniaczka i Wiedźminoholiczka. Czeka, aż Marvel poprosi GD o nagranie piosenki do kolejnego filmu.
fot. 1077thebone Nowe kawałki już czy dopiero? Od albumu Revolution Radio minęły już jakieś 3 lata, ale ja i tak nie spodziewałem się usłyszeć w tym roku czegoś nowego od Chłopaków. Na sam album poczekamy jeszcze trochę, ale single już są. Do zespołu mam bardzo wielki sentyment bo to on wprowadził mnie w świat muzyki, dlatego możecie sobie wyobrazić jaka była moja reakcja kiedy dowiedziałem się o nowym albumie. Z tego co wyczytałem ma być dość krótki. Około 30 minut. Natknąłem się też na teorię, moim zdaniem bardzo trafną, że album jest zrobiony też po to aby jak najszybciej zakończyć kontrakt z wytwórnią Repirse Records. Minimalny czas wydania, żeby było uznane za album krąży właśnie w okolicach pół godziny. Tą tezę popiera też okładka. Bądźmy szczerzy, nie jest to najlepsza kompozycja w historii. Mimo tego nie uważam abyśmy dostali słabe i banalne piosenki bez znaczenia. Wręcz przeciwnie, zapowiada się naprawdę dobrze. fot. Yahoo Finance Pierwszy utwór jaki usłyszeliśmy, to chwytliwy protest song skierowany do nas wszystkich. Teledysk odnosi się do tego ukazując różnorodne sceny z życia ludzi. Przeplatają one ujęcia hali w której gra Green Day. Moim zdaniem z bardzo fajnym klimatem. Zawsze byłem fanem tańczących sylwetek. Brzmienie Green Day ewoluowało na przestrzeni lat jednak nadal od razu słychać, że to oni. Tutaj mamy coś w stylu Revolution Radio z dodatkiem takiego pazura, który był obecny za czasów trylogii. Głównie w ¡DOS!. Bardzo mi się podoba, że ten styl jest trochę mniej poważny niż na poprzedniej płycie. Całość brzmi ogólnie bardzo nowocześnie. Można zwrócić uwagę np. na werbel, czy dodane do niego klaskanie. Jest też bardzo dynamicznie i selektywnie. Klasyczne riffy na zwrotce i refrenie dają nam ten pop-punk’owy charakter. Nie są niczym odkrywczym, ale są już rozpoznawalne. Sporo miejsca dostała tutaj perkusja i trochę też bas. Solowe momenty perki na zwrotce mają tą dzikość w sobie, a co do basu to mocno mid’owe i treble’owe, ale nadal pełne, brzmienie to jest to co lubię. Zaskoczył mnie też trochę wysoki wokal Billie’go. Za często go wcześniej nie było jednak tutaj zdecydowanie znalazł swoje miejsce. Tekst jak już wspomniałem jest wyrazem buntu. Buntu przeciw temu gdzie zmierza nasz świat. Potępia ignorancję globalnego ocieplenia, nawiązując też do Donalda Trumpa, którego Billie raczej nie darzy szacunkiem. Opowiada o chaosie jaki dzieje się na świecie i w nas. Utwór mega. Od razu go poczułem. Trochę zapomniałem już o Green Day a ten kawałek przywrócił mi zajawkę. Fire, Ready, Aim for. Rock Sound Druga piosenka, jeszcze prostsza i jeszcze bardziej chwytliwa. Szybkie uderzenie i po temacie. Brzmi trochę bardziej pop’owo i mniej punk’owo niż Father of All… ale nie powiedziałbym, że to coś złego. Melodia bardzo wpada w ucho. Brzmieniowo ogólnie mamy to samo. Nowocześnie i gitarowo. Nie ma się nad czym rozwodzić, prosta piosenka. Różnica jest taka, że tutaj pojawią się jeszcze klawisze, które dopełniają wokal i nadają bardziej rock’owego charakteru. Cały tekst jest bardzo dobrze zdefiniowany przez tytuł. Zwrot „Ready, Aim, Fire” został tutaj odwrócony i ukazuje jak zdarza nam się działać. Najpierw robimy potem myślimy. Zwrotka porusza też kwestię, przedstawiania ludzi, którzy jawnie mówią np. o łamaniu prawa przez drugą osobę. Często są pokazywani jako kłamcy aby odciągnąć uwagę od prawdziwego zła w tej sytuacji. Dobry, szybki kawałek. Ma potencjał koncertowy i radiowy. Może nie przebił Father of All… ale nie odstaje. Podsumowując Single są super. Green Day wraca na scenę i robi to dobrze. Jest moc, jest energia, jest pazur. Mimo, że to najprawdopodobniej będzie mały album to naprawdę zapowiada się świetnie. Bardzo podoba mi się ta odsłona chłopaków i nie mogę się doczekać jakiegoś koncertu. -Marcin Zobacz wpisyq0OSed.
green day father of all recenzja
