To jaka kara zostanie orzeczona za posiadanie narkotyków w Wielkiej Brytanii zależy od ilości posiadanych narkotyków oraz tego czy zatrzymana osoba jedynie jest w ich posiadaniu czy też handluje nimi albo je produkuje. Najbardziej dotkliwe kary to nieograniczona kara grzywny oraz kara pozbawienia wolności. Class A – kokaina, ‚crack
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. poza przemytem czy uprawą narkotyków penalizuje również posiadanie narkotyków lub dopalaczy. Istotne jest tutaj rozróżnienie, czy mamy do czynienia z posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych w znacznej ilości, czy też w ilości nieznacznej, przeznaczonej na własny użytek. W tym drugim przypadku jest możliwość umorzenia postępowania jeszcze przed wszczęciem śledztwa lub dochodzenia. Zgodnie z art. 62 wspomnianej ustawy ten, kto posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W prawie karnym „posiadanie” narkotyków oznacza każde władanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową, czyli faktyczne władztwo nad tymi substancjami. Jeżeli przedmiotem posiadania jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. O tym, kiedy mamy do czynienia ze „znaczną ilością”, pisałem już tutaj. Decyduje o tym masa wagowa środków (gramy, kilogramy, tony, liczba porcji), rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie narkotyki) i cel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne). W orzecznictwie przyjmuje się, że „znaczna ilość’ narkotyków lub dopalaczy to taka, która wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilkunastu osób. W tym samym art. 62 ww. ustawy mowa jest o przypadku mniejszej wagi, kiedy to sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Warto tu przywołać postanowienie Sądu Najwyższego z 25 września 2002 r., w którym stwierdził on, że: „przy rozstrzyganiu, czy zachodzi tzw. wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który winien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako »automatycznie«, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości jako zmniejszonej”. Tak naprawdę więc o uznaniu konkretnego przestępstwa za przypadek mniejszej wagi decyduje stopień jego społecznej szkodliwości, który sąd ocenia na podstawie rodzaju posiadanych środków odurzających, tego, jakie dobro zostało naruszone, rozmiarów wyrządzonej lub grożącej szkody, wagi obowiązków naruszonych przez sprawcę, jego motywacji itp. Wobec sprawcy przestępstwa, jakim jest posiadanie narkotyków lub dopalaczy, sąd każdorazowo obligatoryjnie orzeka także przepadek ww. substancji, a fakultatywnie – może orzec nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w wysokości do 50 tys. zł (chyba że sprawca jest osobą uzależnioną). Z uwagi na niedokładne określenie przez ustawodawcę zakresu niekaralnego posiadania narkotyków lub dopalaczy, przedmiotem działań organów ścigania stali się okazjonalni konsumenci narkotyków, natomiast ilość wykrytych i ukaranych poważnych przestępstw narkotykowych nie wzrosła. W związku z tym w 2001 r. do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wprowadzony został art. 62a, w którym – w przypadku niewielkiej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych – ustawodawca przewiduje możliwość umorzenia postępowania jeszcze przed wszczęciem śledztwa lub dochodzenia. Więcej o tym piszę tutaj.
Marihuaną możesz się odurzyć znajdując sie w pomieszczeniu w którym ją palono, w klubie itd Swoją drogą w UE jesteśmy chyba jedynym krajem gdzie ściga się jeszcze za posiadanie narkotyków na własny użytek. Ścigajmy dilerów, przemytników. Twardsze dragi to np alkohol lub gałka muszkatałowa za które posiadanie nie grozi
Posiadanie narkotyków jako przestępstwo w prawie karnym W Polsce posiadanie narkotyków np. marihuany, nawet na własny użytek stanowi przestępstwo. Podstawą odpowiedzialności karnej za ten czyn jest art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej Omawiany przepis przewiduje odpowiedzialność karną za samo posiadanie narkotyków (środków odurzających lub substancji psychotropowych). Ustawa przewiduje 3 „warianty” popełnienia wskazanego czynu. Obok typu podstawowego polegającego po prostu na posiadaniu narkotyku, sprawca może odpowiedzieć za posiadanie znacznej ilości lub za tzw. „wypadek mniejszej wagi”. Posiadanie narkotyków – na czym polega przestępstwo? W pierwszej kolejności należy odpowiedzieć na pytanie co znaczy określenie, że sprawca „posiada” narkotyk. Zwrot „posiada” na gruncie prawa karnego oznacza to samo co potoczne słowo „ma” a więc każde faktyczne władztwo nad rzeczą. Często, zwłaszcza na forach internetowych można spotkać się z opinią, że spożywanie narkotyku już nie jest już jego karalnym posiadaniem. W orzecznictwie przyjmuje się jednak bardziej restrykcyjny pogląd zgodnie, z którym posiadaniem jest także posiadanie w celu niezwłocznego spożycia narkotyku. Sprawca nie poniesie jednak odpowiedzialności karnej za już spożyty narkotyk. Przyjmuje się, że karalnym posiadaniem jest posiadanie co najmniej takiej ilości narkotyku, która przynajmniej teoretycznie jest w stanie odurzyć jedną osobę np. 0,1-0,2 grama marihuany. Znaczna ilość narkotyków Surowszą odpowiedzialność przewidziano wobec sprawcy posiadającego „znaczną ilość” narkotyku. Ustawa nie precyzuje jednak jaką ilość uznać należy za zaczną, odpowiedzi należy szukać w rozstrzygnięciach sądów. Podstawowym kryterium jest oczywiście ilość danego środka odurzającego. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż nie ustala się ilości „czystego narkotyku” albowiem jako taki nie występuje on w obrocie, dokonuje się zważenia posiadanego narkotyku, uwzględniając także wagę znajdujących się w nim „wypełniaczy”. Można spotkać także pogląd, zgodnie z którym aby ocenić czy dana ilość jest znaczna należy wziąć pod uwagę również rodzaj środka i cel w jakim jest on posiadany. Z tej przyczyny „znaczna ilość” traktowana jest różnie, choć bezpiecznym jest przyjęcie, że jest to ilość wystarczająca do jednorazowego odurzenia kilkuset osób. Kiedy mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi? Bardziej skomplikowane jest ustalenie czy mamy do czynienia z tzw. „wypadkiem mniejszej wagi”. Tutaj obok ilości i rodzaju posiadanego środka pod uwagę bierze się także całokształt okoliczności wypadku. Mówiąc prościej ocenia się w jakim stopniu dany wypadek posiadania jest społecznie szkodliwy, pod uwagę bierze się motywację sprawcy np. posiadanie narkotyku na własny użytek, a także wpływ tego posiadania na sprawcę i jego otoczenie – czy narkotyk odgrywał w życiu sprawcy istotną rolę, czy jakkolwiek posiadanie przez sprawcę narkotyku negatywnie wpłynęło na jego otoczenie. Obok omawianego wypadku mniejszej wagi jeszcze bardziej korzystne dla sprawcy rozwiązanie bo umożliwiające umorzenie postępowania rozwiązanie przyjęto w odniesieniu do posiadania nieznacznej ilości narkotyku przeznaczonego na użytek własny. Więcej na ten temat we wpisie Kiedy można umorzyć postępowanie w sprawie o posiadanie narkotyków? Art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. 2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Co jeszcze powinieneś wiedzieć o przestępstwie posiadania narkotyków? Zostałeś oskarżony o przestępstwo? Koniecznie przeczytaj poniższe artykuły: Dobrowolne poddanie się odpowiedzialności i skazanie bez rozprawy Warunkowe umorzenie postępowania karnego Warunkowe zawieszenie wykonania kary Na czym polega kara ograniczenia wolności Kto może być obrońcą oskarżonego
Znieśmy karanie za posiadanie używek przeznaczonych na własne potrzeby - apeluje "Krytyka Polityczna" i nie wyklucza obywatelskiego projektu ustawy w tej sprawie. Według gazety "Metro
Podczas czwartkowych obrad Sejm przyjrzy się trzem projektom dotyczącym marihuany do wykorzystywania leczniczego Obecnie w Polsce lekarze mogą przepisywać medyczną marihuanę, nielegalna jest jednak jej uprawa Wiele krajów UE idzie w kierunku liberalizacji prawa dotyczącego marihuany, w tym Malta, która pod koniec 2021 r. jako pierwszy kraj w Europie zalegalizowała uprawę i posiadanie marihuany do celów rekreacyjnych Do państw, które wciąż bardzo surowo podchodzą do narkotyku, należy Cypr, gdzie za używanie marihuany grozi nawet dożywocie — jedynie w teorii, bo nie wydano jeszcze tak surowego wyroku Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Onetu W projektach, które trafiły do Sejmu, chodzi o dopuszczenie w Polsce uprawy marihuany do wykorzystywania medycznego, a także o uproszczenie zasad upraw konopi do zastosowania spożywczego czy przemysłowego. Posiedzenie Sejmu. Posłowie zajmą się kwestią marihuany [RELACJA NA ŻYWO] Kwestia legalności marihuany w krajach UE Zgodnie z ustawą z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii import, sprzedaż, produkcja i posiadanie marihuany są w Polsce nielegalne. Posiadanie marihuany może grozić karą trzech lat więzienia, a jej sprzedaż dziesięcioma. W przypadku posiadania niewielkich ilości i jeśli jest to pierwsze przestępstwo, prokurator nie musi wnosić oskarżeń. W 2017 r. w życie weszła ustawa dotycząca medycznego użycia marihuany. Od tamtego czasu lekarze mogą ją przepisywać pacjentom z nowotworami, chorobą Parkinsona, epilepsją i innymi schorzeniami. W Polsce nie można jednak uprawiać konopi indyjskich w celach leczniczych, co oznacza, że importowane produkty są dość drogie. Dalsza część artykułu znajduje się pod materiałem wideo: Krajem, który kojarzy się z liberalnym podejściem do marihuany, jest Holandia. Tam już w 1972 r. rząd uznał, że marihuana ma małą szkodliwość. Posiadanie do 5 g marihuany nie jest uznawane za wykroczenie. Jeśli ktoś ma powyżej 30 g marihuany, grożą mu 2 lata więzienia. W Holandii można też spotkać "coffee shops", w których legalnie są sprzedawane produkty z konopi. Również Czechy są krajem, w którym dopuszczane są pewne ilości marihuany na własny użytek: maksymalnie 15 g lub uprawa 5 krzaków konopi indyjskich. Niemniej produkcja, transport i sprzedaż narkotyku jest nielegalna. Incydent w Sejmie z udziałem posłów KO. Budka wyprowadził z sali plenarnej Sienkiewicza Krajem Unii Europejskiej, który niedawno, bo w grudniu 2021 r., zmniejszył restrykcje dotyczące marihuany, jest Malta. Jako pierwszy kraj w Europie zalegalizowała uprawę i posiadanie marihuany do własnych celów. Nielegalne pozostało palenie marihuany w miejscach publicznych, a posiadanie do 28 g może podlegać karze grzywny. Innymi krajami UE, które w pewnym stopniu dekryminalizują marihuanę są Niemcy, Portugalia, Hiszpania czy Chorwacja. W Niemczech nie można posiadać marihuany, ale można ją zażywać, jeśli nie szkodzi innym i mowa o niewielkich ilościach. W Portugalii używanie, zakup, posiadanie są uważane za wykroczenia, a kraj posiada wiele sankcji: od małych kar pieniężnych, po leczenie odwykowe, czy zakaz opuszczania kraju. Z kolei w Hiszpanii można legalnie konsumować i uprawiać marihuanę, ale jedynie w swojej prywatnej przestrzeni. Sprzedaż czy konsumpcja marihuany publicznie podlega już karze. W Chorwacji posiadanie małej ilości narkotyków jest traktowane jako wykroczenie. W kraju legalne jest stosowanie marihuany medycznej. Ustawa o weryfikacji szczepień bez drugiego czytania w Sejmie. Wcześniej Kaczyński spotkał się z antyszczepionkowcami Więzienie za posiadanie W większości krajów marihuana pozostaje całkowicie nielegalna. W Bułgarii posiadanie nawet małych ilości przeznaczonych do dystrybucji może wiązać się z 8 latami więzienia. Cypr jest jednym z krajów, który ma najsurowsze prawo dotyczące konopi indyjskich. Tam za posiadanie marihuany grozi 8 lat pozbawienia wolności, a za używanie jej nawet dożywocie — dotąd nie zastosowano jeszcze tak surowej kary. Senat powołał nadzwyczajną komisję w sprawie Pegasusa We Francji, w której można stosować leczniczą marihuanę na podstawie recepty od lekarza, uprawa, sprzedaż, posiadanie lub spożywanie konopi indyjskich grozi grzywną bądź rocznym więzieniem. Cieszymy się, że jesteś z nami. Zapisz się na newsletter Onetu, aby otrzymywać od nas najbardziej wartościowe treści. (DSZ)
Nie istnieje żaden przepis pozwalający na legalne posiadanie narkotyków nawet w celu osobistego ich używania. Sąd Najwyższy w swoim wyroku wywnioskował, że żaden przepis wymienionej ustawy nie zabrania zażywania narkotyków, dlatego, że taki przepis jest zbędny. Gdyby używanie narkotyków było dopuszczalne, konieczne stałoby się
Kiedy ilość narkotyków jest znaczna?Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii wspomina o „zwykłej” ilości narkotyków, ilości znacznej oraz ilości nieznacznej. Przez znaczną ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych z pewnością należy rozumieć ilość, która jest zdecydowanie większa od ilości „zwykłej”, tj. ilości posiadanej w celu zaspokojenia potrzeb przeciętnego użytkownika narkotyków, większej niż kilka porcji. W orzecznictwie oraz nauce prawa wskazano na następujące kryteria, które pozwalają uznać ilość narkotyków za znaczną:ilość;jakość;cel przeznaczenia środka;wartość rynkowa;Ilość narkotyków, wyrażona w liczbie porcji, jest kryterium podstawowym. Najczęściej przyjmuje się, że chodzi o co najmniej kilkadziesiąt porcji, czasami jednak sądy stoją na stanowisku, że narkotyki muszą wystarczyć do odurzenia kilkuset lub kilku tysięcy osób. Ważne jest podkreślenie, że w opiniach biegłych i laboratoriów kryminalistycznych często wskazuje się, jaka masa środka stanowi jedną porcję. I tak w odniesieniu do marihuany biegli często wskazują, że w 1 gramie suszu mieści się kilka porcji albo że jedna porcja waży od 0,1 do 0,5 grama. Przy takim ujęciu za znaczną ilość można by było uznać nawet np. 10 gramów marihuany, co jednak jest dalekie od powszechnego rozumienia pojęcia „znaczna ilość narkotyków”.Biorąc pod uwagę jakość narkotyków, sąd uwzględni stężenie środka odurzającego lub substancji psychotropowej w danym produkcie. Im wyższe jest stężenie, tym łatwiej uznać, że niezbyt duża masa narkotyków stanowi znaczną ważnym kryterium jest cel przeznaczenia środka, ponieważ czasami pozwoli ono na uznanie posiadania dużej ilości narkotyków na własny użytek za posiadanie nie znacznej, lecz „zwykłej” ilości narkotyków. To kryterium jest brane pod uwagę przede wszystkim w przypadkach, gdy dla przeciętnego posiadacza ilość narkotyków mogłaby być znaczna, lecz nie jest tak postrzegana przez jej posiadacza. W ocenie Sądu Najwyższego miarą „znaczności” może być „także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłyby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość” (wyrok SN z 1 marca 206 r., II KK 47/05). Ponadto część sądów powszechnych wskazuje, że „przy ustalaniu, czy w konkretnej sprawie mamy do czynienia ze zwykłą, czy też ze znaczną ilością środków odurzających lub substancji psychotropowych, należy brać pod uwagę takie okoliczności jak: rodzaj środka odurzającego (decydujące znaczenie ma tutaj podział na miękkie i twarde środki odurzające); waga środka odurzającego; cel przeznaczenia (na użytek własny lub w celach dystrybucyjnych). Oprócz tego należy mieć na względzie to, iż „znaczna ilość” nie może być ilością zbyt małą, albowiem w takiej sytuacji kwalifikowany typ przestępstw narkotykowych zdominowałby jego typ zasadniczy, który to powinien przecież być dominującym” (wyrok SA w Łodzi z r., II AKa 255/13).Skorzystaj z E-porady prawnejZadanie pytania nic Cię nie kosztuje. Wstępna analiza i wycena jest bezpłatna oraz nie zobowiązuje do kontekście celu posiadania narkotyków ważne jest właśnie ustalenie, czy sprawca jest uzależniony od narkotyków. Taki wniosek wypływa z analizy orzecznictwa Sądu Najwyższego, według którego sąd „powinien brać pod uwagę również i to, w jakim celu sprawca środki odurzające lub substancje psychotropowe posiadał, a także, czy jest on osobą od tych środków/substancji uzależnioną” (wyrok SN z r., III KK 73/17).Sprawca posiadający dużą ilość narkotyków, która jednak nie zostanie uznana za znaczną, będzie odpowiadał za podstawowy typ posiadania narkotyków, tj. za posiadanie „zwykłej” ilości, co wiąże się z łagodniejszą odpowiedzialnością karną. Sąd będzie mógł w takiej sytuacji uznać, że zachodzi wypadek mniejszej wagi, który pozwala na wymierzenie kary grzywny lub ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia spotykanym, choć rzadko, kryterium pomocniczym jest wartość rynkowa narkotyków. Jest to jednak kryterium niewłaściwe, ponieważ na rynku jest dostępnych wiele środków odurzających w bardzo wysokiej cenie, które, kosztując dużo, mogą mieć niewielką masę. Z tego powodu sądy najczęściej nie odwołują się do powyższego przy tym podkreślić, że w sądach powszechnych dominuje stanowisko, że o znacznej ilości narkotyków decydują tylko ilość oraz jakość produktu. Chociaż uwzględnienie celu posiadania, w tym indywidualnych potrzeb posiadacza, wydaje się celowe, w orzecznictwie nie akceptuje się z reguły tego kryterium, ale sądy zaczynają je stosować coraz społeczna szkodliwość czynu – sposób na niekaralność?Uznanie, że w niektórych przypadkach posiadanie znacznej ilości narkotyków jest czynem społecznie szkodliwym w stopniu znikomym, mogłoby być korzystnym rozwiązaniem dla sprawcy. Zgodnie z Kodeksem karnym taki czyn zabroniony nie stanowi przestępstwa, a zatem nie zostanie wymierzona takiego podejścia jest wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z 14 września 2021 r., sygn. akt II K 355/21. Sąd wskazał, że okolicznością świadczącą o znikomej społecznej szkodliwości posiadania znacznej ilości narkotyków jest posiadanie ich w celach medycznych, związanych z faktyczną koniecznością zastosowania leczenia tzw. medyczną marihuaną. Jako że oskarżony był osobą bezrobotną i nie mógł sfinansować drogiego leczenia lekiem konopnym, który w dodatku jest trudno dostępny na polskim rynku farmaceutycznym, dopuszczalne było posiadanie i produkowanie znacznej ilości narkotyków, która przekraczała 1 stanowisko do tej pory nie było spotykane w orzecznictwie. Jednak w najbliższym czasie mogą pojawiać się podobne wyroki, ponieważ świadomość społeczna w zakresie korzystania z medycznej marihuany jest coraz większa, a przy tym jej dostępność jest wciąż niska, co wiąże się z ryzykiem nabywania, produkowania oraz posiadania narkotyku wbrew przepisom widać, osoba, która posiada znaczną ilość narkotyków na własny użytek, najczęściej nie uniknie odpowiedzialności karnej, jednak kara ta nie zawsze musi być surowa. W każdym przypadku zachęcamy do kontaktu z naszymi prawnikami, którzy będą mogli znaleźć dla Was najlepsze rozwiązanie.
Fakultatywnych nawiązek na cele związane z przeciwdziałaniem narkomanii nie stosuje się wobec sprawców przestępstw z art. 62 ust. 1 u.p.n. (posiadanie narkotyków) oraz art. 62b ust. 1 u.p.n
Spis treści: Narkotyki w Niemczech – załączniki do BtMG Posiadanie narkotyków w Niemczech – własny użytek Ile grozi za posiadanie narkotyków w Niemczech? Handel narkotykami – kara może ulec zmniejszeniu W prawie niemieckim kwestie związane z przestępstwami narkotykowymi zostały uregulowane w Betäubungsmittelgesetz (dalej: BtMG), czyli ustawie o środkach odurzających. Zawarte w BtMG przepisy wskazują, jakie zachowania związane z substancjami odurzającymi podlegają karze, określają również, w jakich okolicznościach zachowania te nie są penalizowane. Z artykułu dowiesz się więcej o niemieckich regulacjach karnych w zakresie narkotyków. Narkotyki w Niemczech – załączniki do BtMG Katalogi zakazanych prawnie środków odurzających zawierają specjalne załączniki do BtMG. Do środków zakazanych należy marihuana, ekstasy, amfetamina, LSD, opium, kokaina oraz heroina. Prawo niemieckie dopuszcza możliwość modyfikacji katalogu. To, czy dana substancja zostanie umieszczona w załączniku do BtMG zależy od jej szkodliwości oraz ryzyka uzależnienia – psychicznego bądź fizycznego – które wiąże się z jej stosowaniem. Często uważa się, że z posiadaniem narkotyków w Niemczech w małych ilościach, tj. na użytek własny, nie wiąże się żadna kara. Przekonanie to jest jednak błędne. Posiadanie narkotyków w Niemczech nie podlega karze wyłącznie w sytuacji, gdy użytkownikowi zostało wydane specjalne zezwolenie. Przykładowo, jeśli lekarz zapisał pacjentowi morfinę, posiadanie przez niego tej substancji będzie wyłączone spod odpowiedzialności karnej. Mając to na uwadze, należy zaznaczyć, że sąd w określonych w prawie przypadkach może odstąpić od wymierzenia kary, niejako pomimo tego, że jest ona w prawie przewidziana. Zgodnie z § 29 ust. 5 BtMG sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeśli popełniony czyn wypełnia znamiona czynu z § 29 ust. 1, 2 lub 4 BtMG, a sprawca uprawia, produkuje, sprowadza, wywozi, nabywa, pozyskuje w jakikolwiek inny sposób środki odurzające w znikomej ilości wyłącznie na własny użytek. Ponadto, na mocy § 31a BtMG prokurator może zdecydować o umorzeniu postępowania karnego w przypadku wypełnienia znamion czynu z § 29 ust. 1, 2 lub 4 BtMG – jeśli ilość posiadanej przez sprawcę substancji była znikoma, a stopień jego winy okazał się niski. Dodatkowe kryterium niskiego stopnia winy odróżnia instytucję umorzenia prokuratorskiego od odstąpienia od wymierzenia kary, do dokonania którego uprawniony jest wyłącznie sąd. Należy pamiętać, że zarówno sąd, jak prokurator nie muszą skorzystać ze swojego uprawnienia. Jeśli zatem posiadamy substancję odurzającą w niewielkich ilościach, musimy liczyć się z tym, że zostaniemy za to ukarani. Powyższe regulacje znajdują zastosowanie również wtedy, gdy chodzi o posiadanie marihuany. Ile grozi za posiadanie narkotyków w Niemczech? BtMG zawiera katalog przestępstw związanych z substancjami odurzającymi. Zgodnie z § 29 ust. 1 BtMG kara pozbawienia wolności nieprzekraczająca pięciu lat lub kara grzywny jest nakładana na każdego, kto np. nielegalnie uprawia środki odurzające, produkuje je, zajmuje się ich handlem, a także ten kto, nie handlując nimi, sprowadza je, wywozi, zbywa, sprzedaje, wprowadza do obrotu w inny sposób, nabywa lub też pozyskuje w jakikolwiek inny sposób. Co ważne, również kara za posiadanie narkotyków w Niemczech przybiera formę grzywny bądź pozbawienia wolności do lat pięciu (§ 29 ust. 1 pkt 3 BtMG). Należy dodać, że jeśli sprawca wytwarza, posiada lub sprzedaje środki w znacznych ilościach lub zajmuje się handlem środkami w znacznych ilościach, wówczas – na mocy § 29a BtMG – wyłączną karą za wskazane czyny jest kara pozbawienia wolności w wysokości nie mniejszej niż rok. W niemieckim prawie karnym nie ma żadnej ustawowej regulacji, która zawierałaby definicję terminu znaczna ilość (nicht geringe Menge). W orzecznictwie Trybunału Federalnego wskazuje się orientacyjne ilości danej substancji czynnej, które należy uznać za jej znaczną ilość. Należy pamiętać, że ilość substancji, którą należy uznać za znaczną będzie różniła się w zależności od tego, z jaką substancją mamy do czynienia. Przykładowo, za znaczną ilość marihuany należy uznać ok. 7,5 grama THC, natomiast znaczna ilość amfetaminy wynosi ok. 10 gram. Handel narkotykami – kara może ulec zmniejszeniu Działanie wymiaru sprawiedliwości ma przede wszystkim doprowadzić do ograniczenia handlu substancjami odurzającymi. Organy są w dużo większym stopniu zainteresowane karaniem dilerów narkotyków niż przypadkowych osób, które posiadają narkotyki w niewielkich ilościach. Co ważne, sprawca przestępstwa handlu narkotykami może liczyć na zmniejszenie odpowiedzialności karnej, jeśli zgodzi się współpracować z wymiarem sprawiedliwości. Zgodnie z §31 BtMG sąd może zmniejszyć karę, jeśli sprawca poprzez dobrowolne ujawnienie swojej wiedzy, istotnie przyczynił się do ujawnienia innych przestępstw narkotykowych. Używamy technicznie niezbędnych plików cookie, aby strona była wyświetlana poprawnie. Te pliki cookie są niezbędne, aby można było korzystać z podstawowych funkcji, takich jak bezpieczeństwo, weryfikacja użytkownika i zarządzanie siecią. Do Polityki Prywatności
Wiele krajów – takich jak np. Czechy, Niemcy czy Holandia – zezwala na posiadanie przy sobie nieznacznych ilości narkotyków (głównie marihuany) na tzw. potrzeby własne. Często zatem wydaje nam się, że zakupując np. w Holandii legalnie marihuanę na użytek własny, możemy z nią również legalnie wrócić do Polski.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w art. 62 stanowi, że kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 (ust. 1). Jeżeli natomiast przedmiotem tego czynu jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (ust. 2).W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (ust. 3).Przestępstwo z art. 62 ust. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polega zatem na posiadaniu wbrew przepisom ustawy narkotyków tj. środków odurzających lub substancji psychotropowych wymienionych w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu ochrony art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiPrzedmiotem ochrony w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest życie i zdrowie społeczeństwa jako całości (życie i zdrowie publiczne). Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiDla wypełnienia znamion strony przedmiotowej przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wystarczające jest zaistnienie stanu, w którym sprawca – choćby przez krótki okres czasu – roztacza swoje faktyczne władztwo nad substancją zaliczaną przez ustawę do narkotyków, nawet jeżeli czyni to w celu użycia lub z zamiarem użycia takiej punktu widzenia prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego nie ma więc znaczenia okres czasu, w jakim posiadał narkotyki. Dla przypisania sprawcy czynu z art. 62 ust. 1 wystarczająca jest bowiem, oprócz stwierdzenia obiektywnej przesłanki w postaci faktycznego władztwa nad narkotykami, dodatkowa przesłanka w postaci świadomości sprawcy co do tego, iż znajduje się on w posiadaniu narkotyków (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 stycznia 2018 r., sygn. akt III K 244/17).Znamieniem kwalifikującym przestępstwa z art. 62 ust. 2 jest natomiast posiadanie znacznej ilości środków odurzających, substancji narkotyków związane z osobistym ich użyciemSąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10 wskazał, że żaden przepis ustawy nie wprowadza upoważnienia dla posiadania narkotyków związanego z osobistym ich wykorzystywaniem (używaniem), z wyjątkiem używania Najwyższy, odnosząc się do stanowiska przedstawiciela doktryny prawa, W. Zonteka (W. Zontek: Jak posiadać, aby nie posiadać? Kilka refleksji nad orzecznictwem sądowym ostatnich lat w sprawach narkotykowych, CzPKiNP 2010, z. 1, s. 43), podkreślił, że z gruntu błędne jest założenie tegoż autora, że obowiązująca ustawa nie zabrania zażywania narkotyków. Nie jest to bowiem sfera dozwolona (jak w wypadku tytoniu czy alkoholu – w odpowiednich ustawach brak jest bowiem analogicznych do regulacji, które określałyby od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego posiadania tytoniu i alkoholu), uprawniająca osobę do żądania od państwa poszanowania swojej prywatności w zakresie, w jakim używa Najwyższy zauważył, że wspomniany autor popada w sprzeczność, wskazując na uprawnienie do używania narkotyków jako równoważne posiadaniu, w tym używaniu alkoholu, tytoniu (z przyczyn wyżej wskazanych analogia w tym wypadku jest nietrafiona) i pornografii, wyłączając z tego ostatniego zakresu tzw. pornografię dziecięcą, której, jak należy wnosić, nigdy nie wolno posiadać, a zatem także w tym, że w odniesieniu do takiej pornografii (jak i pozostałych form tzw. twardej pornografii) ustawodawca także nie przewiduje wprost wyrażonego w ustawie zakazu karnego używania (oglądania) takich materiałów, statuując jedynie prawnokarny zakaz ich posiadania (art. 202 § 3, 4a i 4b Czyżby więc konstruowane na potrzeby narkotyków swoiste prawo podmiotowe ich używania nie miało zastosowania w wypadku pornografii przy analogicznych zakazach co do ich posiadania? Już to pytanie, retoryczne, wykazuje nietrafność tak przeprowadzonej wykładni, która dodatkowo zasadza się na założeniu, że sfera zachowań dopuszczalnych może być wyłącznie określana na podstawie przepisów te rozważania, przyjąć należy, że żaden przepis ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera wprost sformułowanego zakazu używania (zażywania) tego rodzaju środków czy substancji. Jednak tylko dlatego, że przepis taki jest po prostu zbędny. Zakaz taki wynika bowiem a contrario z regulacji określających od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego (legalnego) posiadania. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie przewiduje więc żadnego prawa podmiotowego do używania wbrew jej przepisom środków odurzających czy substancji psychotropowych. Poza tym, gdyby chcieć uznać używanie narkotyków za prawo podmiotowe (co stoi zresztą w sprzeczności z ideą samej ustawy), to równocześnie należałoby uznać, że skoro ustawodawca dopuszcza używanie takich środków i substancji, to musi dopuszczać możliwość legalnego wejścia w ich posiadanie, co z kolei wiązałoby się z koniecznością istnienia pozaleczniczego, pozaprzemysłowego i pozanaukowego obrotu takimi środkami i posiadania narkotyków (środków odurzających lub substancji psychotropowych)Posiadanie jest stanem polegającym na faktycznym władztwie nad rzeczą, nie jest jednakże utożsamiane z posiadaniem i dzierżeniem w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. W doktrynie podkreśla się, iż w prawie karnym „posiadanie” występuje w powszechnym znaczeniu „mieć” coś, „dysponować” czymś , jeżeli nic innego nie wynika z treści aktu prawnego lub kontekstu, w jakim określoną regulację wiązać należy z innymi przepisami, (tak: D. Wysocki: Pojęcie posiadania w prawie karnym, Prok. i Pr. 2000, nr 2, s. 7-14, w szczególności 8, 11-13, a także S. Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego, Warszawa 2006 – „być właścicielem czegoś, dysponować czymś, być w coś wyposażonym”, M. Szymczak (red.): Słownik języka polskiego, Warszawa 1984 – „zwykle mieć coś jako swoją własność, być właścicielem czegoś; tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt II AKa 164/09, KZS 2009, z. 12, poz. 68; zob. także W. Marcinkowski i M. Gabriel-Węglowski w glosach do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, odpowiednio WPP 2001, nr 2, s. 137 oraz LEX/El 2009).A zatem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, osobą dopuszczającą się czynu zabronionego opisanego w art. 62 jest ten, kto wbrew przepisom tej ustawy „ma” środek odurzający lub substancję psychotropową, podkreślając jednocześnie, że z tak rozumianym „posiadaniem” nie należy wiązać ani żadnego możliwego do zdefiniowania horyzontu czasowego, ani cywilistycznie pojmowanych atrybutów władztwa nad rzeczą. Wobec tego „posiadanie” oznacza świadome i faktyczne dysponowanie rzeczą, niezależne od czasu jego trwania (tak też: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz R. A. Stefański: Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego, prawa karnego wykonawczego, prawa karnego skarbowego i prawa wykroczeń, WPP 2010, nr 1, s. 125-126, oraz Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Czas posiadania narkotyków a byt przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiW wyroku z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10, OSNKW 2011/1/2, Sąd Najwyższy wskazał, że posiadaniem jest każde, niezależne od czasu trwania, a zatem choćby krótkotrwałe, faktyczne władztwo nad narkotykiem związane z jego zażywaniem a byt przestępstwa z art. 62 upnSąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, OSNKW 2009, z. 4, poz. 30, uznał, że dysponowanie narkotykiem związane z jego zażywaniem lub zamiarem niezwłocznego zażycia nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 podkreślił, że poza zakresem kryminalizacji jest sama czynność zażywania narkotyków i stąd związana z nią zawsze jakaś forma dzierżenia, posiadania czy dysponowania narkotykiem nie może być traktowana jako posiadanie w rozumieniu art. 62 Gdyby bowiem kwalifikować te zachowania jako realizujące znamiona tego przestępstwa, prowadziłoby to do utworzenia nowego typu czynu zabronionego – zażywania narkotyków, w drodze rozszerzającej wykładni art. 62 co stałoby w sprzeczności z zasadą nullum crimen sine Najwyższy nie miał wątpliwości, że proces zażywania narkotyku zawsze nierozerwalnie wiąże się z jakąś formą „posiadania”, „dysponowania”, „dzierżenia”, czy po prostu „trzymania”, wywodząc jedynie, że posiadanie związane z zażywaniem nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 z powodu niekaralności – nieprzestępności zażywania zabezpieczenia narkotyków przez organy ścigania W każdym wypadku posiadania środków narkotycznych bez uprawnienia, czyli wbrew art. 33, art. 34 ust. 1 czy art. 42 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, środki takie podlegają zabezpieczeniu przez organy ścigania lub organy celne w trybie Kodeksu postępowania karnego (art. 34 ust. 2), a ich przepadek orzeka się albo w postępowaniu karnym, albo – w razie niewszczęcia takiego postępowania – w postępowaniu przed sądem rejonowym, inicjowanym wnioskiem wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego lub Naczelnego Inspektora Farmaceutycznego Wojska Polskiego (art. 34 ust. 3).Powyższe również jest wyrazem tego, iż posiadanie narkotyków na własny użytek nie jest dozwolone. Niezależnie bowiem już od treści art. 62 upn podstawowe przepisy tego aktu nie dopuszczają nielecznicznego, nieprzemysłowego czy nienaukowego posiadania środków narkotycznych, nakazując przy tym w każdym takim wypadku zabezpieczenie ich i orzeczenie przepadku. Te unormowania są podstawą do budowy normy sankcjonowanej i wykluczają istnienie w tym zakresie jakiejkolwiek sfery dozwolonego posiadania (nie mówiąc już o tym, że prawo podmiotowe używania środków narkotycznych musiałoby za sobą pociągać prawo posiadania takich środków, a nawet prawo ich nabycia).W piśmiennictwie nie budzi wątpliwości, że kryminalizując w art. 62 upn nielegalne posiadanie środków odurzających i substancji psychotropowych, ustawodawca odwołuje się do zakazów określonych w art. 33, art. 34 i art. 42 tej ustawy (tak: T. Srogosz: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 430, 8B; K. Łucarz, A. Muszyńska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, teza do art. 62, oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowejNie jest przestępnym znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale ich posiadanie. Dlatego stwierdzenie takiego stanu w żadnym wypadku nie może być postrzegane jako dowód bezpośredni, wskazujący na fakt główny, a mianowicie wcześniejsze posiadanie to tylko i wyłącznie dowód o charakterze poszlakowym, który – dla skazania – musi odpowiadać dawno wypracowanym już w orzecznictwie i doktrynie standardom. Wskazuje on w sposób bezpośredni jedynie na to, że określona osoba znajduje się pod wpływem takiego środka, a tylko pośredni na to, że mogła go wcześniej użyć, a w związku z tym i posiadać taki środek. Rzecz jednak w tym, że jeżeli nie da się wykluczyć wniosku alternatywnego, iż osobie tej narkotyk udostępniono w sposób niezwiązany z przejęciem przez nią władztwa nad narkotykiem, dowód ten, jeżeli jest jedynym w sprawie, jest niewystarczający dla ustalenia sprawstwa (tak: Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znamię znacznej ilości narkotyków (środków odurzających i substancji psychotropowych) z art. 62 ust. 2 upnDotychczasowe orzecznictwo wykształciło kryteria pozwalające na przyjęcie w konkretnej sprawie znamienia znacznej ilości. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 kwietnia 2000 r., sygn. akt II AKa 22/00, (OSA 2001, Nr 2, poz. 8) kryterium decydującym o tym, czy ilość środków odurzających jest znaczna, nieznaczna czy zwykła są:ich masa wagowa (gramy, kilogramy, tony, ilość porcji),rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie) icel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne).Jednocześnie w orzecznictwie przyjmuje się, że miarą „znaczności” może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 grudnia 2002 r., sygn. akt II AKA 282/02, OSA 2003, Nr 9, poz. 94).Z kolei w wyroku z 24 lipca 1997 r., sygn. akt II AKa 94/97, (KZS 1997, Nr 8, poz. 47) Sąd Apelacyjny w Krakowie przyjął następujące określenie znacznej ilości narkotyku: „to taka ilość, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się najmniej kilkudziesięciu osób”.Biorąc pod uwagę kierunek orzecznictwa uznać należy, że o znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych decyduje:kryterium ilościowe (masa wagowa określona w gramach, kilogramach, tonach, porcjach),kryterium jakościowe (rodzaj środka odurzającego lub substancji psychotropowej, biorący pod uwagę właściwości uzależniające i odurzające, a więc uwzględniający podział na narkotyki miękkie i twarde),kryterium jakościowo-ilościowe (ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej wystarczająca do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób);kryterium wartości rynkowej środka odurzającego lub substancji psychotropowej”(tak w: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, dr Tomasz Srogosz, Rok wydania: 2008, Wydawnictwo: Beck, Wydanie: 2).Sąd Najwyższy – Izba Karna w wyroku Sądu Najwyższego z 1 marca 2006 roku, (sygn. akt II KK 47/05, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna rok 2006, Nr 6, poz. 57, str. 45) stwierdził, że miarą znaczności w rozumieniu art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jak i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna stwierdzono w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r. (sygn. akt I KZP 10/09 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna 2009/10/84/18 ) – że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu tej ustawy” (tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt II KK 30/08 Biuletyn Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2008/10/6).Z kolei Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 lutego 2008 r. sygn. akt II AKa 10/08 Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych 2008/10/45/3) wskazał, że znaczną ilością środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest ilość pozwalająca na sporządzenie co najmniej kilkuset jednorazowych porcji, mogących odurzyć co najmniej kilkaset osób”.Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 17 grudnia 2000 r., sygn. II AKa 282/02, OSA 2003, nr poz. 94. uznał, że „znaczna ilość” narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób, w wyroku z dnia 17 grudnia 2002 r. uznał, że 100 g heroiny stanowi „znaczną „znaczną ilość” środka odurzającego Sąd Apelacyjny w Krakowie, w wyroku z dnia 19 października 2000 r., sygn. II AKa 124/00, KZS 2000, nr 11, poz. 48., uznał 200 g amfetaminy, „skoro bowiem jedna porcja tego środka wynosi zwykle 0,1 grama, to podana ilość wystarcza do wykonania 2000 porcji, zatem wystarczy do jednorazowego odurzenia się znacznej liczby ludzi”.Tomasz Kozioł w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., sygn. akt III KK 73/17 przywołuje stanowisko W. Radeckiego mówiące, że zarysowana linia orzecznicza Sądu Najwyższego, odwołująca się do kryterium ilości narkotyku wystarczającej do jednorazowego odurzenia kilkudziesięciu osób, stanowi egzemplifikację tego zjawiska i nasuwa wiele zastrzeżeń. Przede wszystkim, definiując nieostre wyrażenie ustawy, Sąd Najwyższy sam posługiwał się terminem nieostrym, gdyż „kilkadziesiąt” to liczebnik nieokreślony oznaczający w sposób przybliżony liczbę większą od 20 a mniejszą od 100, podczas gdy znamię „znacznej ilości” narkotyku jako znamię typu kwalifikowanego (wyjątkowego), a zarazem pojęcie ilościowe, co do zasady wymaga wykładni ścisłej; przyjął oprócz tego wskazany próg arbitralnie, bez uzasadnienia, dlaczego nie bierze pod uwagę już kilkunastu bądź dopiero kilkuset lub więcej jednorazowych Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 1999 r. sygn. IV KKN 813/98, Prokuratura i Prawo 2000, dodatek „Orzecznictwo”, nr 1, poz. 2. wyraził pogląd, że typ kwalifikowany przestępstw przez znamię „znacznej ilości” został utworzony przy zastosowaniu wyłącznie kryterium ilościowego. Rodzaj środka pozostaje w tym przypadku bez znaczenia. Posłużenie się więc kryterium jakościowym w odniesieniu do znamienia „znaczna ilość” byłoby „przejawem wykładni contra legem”. Rodzaj wprowadzonego środka mógłby natomiast mieć znaczenie dla kształtowania wypadku mniejszej mniejszej wagi – definicjaWypadek mniejszej wagi, jako uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego wymaga w każdej sytuacji analizy znamion strony przedmiotowej, a w szczególności rodzaju dobra, w które godzi przestępstwo, zachowania i sposobu działania sprawcy, czasu przestępstwa i innych okoliczności popełnienia czynu oraz znamion strony podmiotowej, a przede wszystkim stopnia zawinienia, motywacji i celu działania wówczas gdyby taka kompleksowa ocena prowadziła do jednoznacznego wniosku, iż czyn którego dopuścił się sprawca zasługuje na szczególne potraktowanie, a przewaga łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych jest tak znaczna, iż przypisanie przestępstwa w typie podstawowym byłoby rażąco niesprawiedliwe, zachowanie należy oceniać w kategorii wypadku mniejszej wagi (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2014 r. sygn. akt II AKa 59/14 opubl. Legalis Numer 895264). Czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi musi się charakteryzować nieznacznym stopniem jego społecznej orzecznictwie wskazuje się, że o uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., V KKN 544/00, OSNKW 2002, z. 9-10, poz. 73).Dodać należy, że oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 a więc:rodzaj i charakter naruszonego dobra,rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody,sposób i okoliczności popełnienia czynu,wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak równieżpostać zamiaru,motywację,rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88, stanowiąc, że podstawowym elementem oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Oceniając go należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk. Istotnym elementem jest także stopień zawinienia, niestanowiący okoliczności rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88).Przypadek mniejszej wagi przy przestępstwie posiadania narkotykówPrzy rozstrzyganiu, czy w kontekście posiadania narkotyków zachodzi wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który powinien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako automatycznie, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie, wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej strony czynu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2002 r., sygn. akt II KKN 79/00, Lex, nr 56084, oraz Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II AKa 183/12).Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II AKa 202/2013 wskazał natomiast, że o tym czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje ostateczny bilans wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną Rejonowy w Wąbrzeźnie w wyroku z dnia 27 czerwca 2016 r., sygn. akt II K 127/16 przy ocenie, czy w rozpoznawanej sprawie można było zastosować przepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (wypadek mniejszej wagi) uznał, że należy w tym kontekście brać pod uwagę nie tylko samą ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale także rodzaj narkotyku. Ziele konopi innych niż włókniste stanowi tzw. „miękki narkotyk”. Z kolei substancja psychotropowa w postaci amfetaminy, którą oprócz marihuany posiadał również oskarżony należy do tzw. „twardych narkotyków”, jednak Sąd miał na względzie, iż substancja, którą posiadał oskarżony nie była substancja psychotropową w 100 % czystą. W istocie była to substancja proszkowa, która stanowiła mieszankę, i w tej mieszance stwierdzono obecność posiadanych przez oskarżonego środków narkotycznych wskazywała, iż oskarżony posiadał je na własny użytek, co wynikało także z samych wyjaśnień oskarżonego, który zaznaczył, iż od około dwóch, trzech lat zażywał tego typu środki i zakupił je na własny użytek. A zatem całokształt okoliczności związanych z tym czynem dał podstawę Sądowi do przyjęcia, ze czyn ten stanowił przestępstwo posiadania narkotyku typu uprzywilejowanego, co spowodowało zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu ustalającą, że popełnione przez niego przestępstwo stanowiło wypadek mniejszej wagi, który został przewidziany przez ustawodawcę w przepisie art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu takie, jak rodzaj narkotyku, cel jego posiadania, stopień uzależnienia sprawcy od narkotyków, mogą być rozpatrywane jako elementy okoliczności popełnienia czynu i uwzględniane przy kwalifikacji czynu jako wypadku mniejszej wagi oraz, rzecz jasna, przy wymiarze kary. Wszak w przypadku posiadania za wypadek mniejszej wagi może być uznane także posiadanie znacznej ilości narkotyków, o którym mowa w art. 62 ust. 2 (tak: Tomasz Kozioł w: glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., III KK 73/17).Podstawa prawna zastosowania przypadku mniejszej wagi przy posiadaniu narkotykówPrzepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii określa samodzielnie granice wymiaru kary i mimo, że nie powtórzono w nim całego zestawu znamion z ust. 1, niewątpliwe jest, że zawiera on milczące odesłanie do tegoż właśnie przepisu, przez co zawiera w sobie wszystkie znamiona z ust. 1 poszerzone o znamię statuujące wypadek mniejszej wagi. Dlatego w pełni poprawne i wystarczające jest kwalifikowanie czynów uznanych za wypadek mniejszej wagi posiadania narkotyków wyłącznie z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt II AKa 129/13).Umorzenie postępowania w sprawie posiadania narkotykówArt. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii mówi, że jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3 (posiadanie narkotyków), są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej art. 62a upn wprowadził do stratyfikacji przestępstwa posiadania narkotyku:czyn o znikomej społecznej szkodliwości (brak przestępstwa),czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi (art. 62 ust. 3),czyn podstawowy (art. 62 ust. 1) orazczyn kwalifikowany (art. 62 ust. 2)– dodatkową warstwę w postaci czynu szkodliwego społecznie w sposób bardziej niż znikomy, nie urastającego jednak do rangi takiego wypadku mniejszej wagi, w którym nie jest już możliwe umorzenie postępowania na podstawie przepisu art. 62a bowiem chodzi o relację do przepisu art. 1 § 2 jest oczywiste, że społeczna szkodliwość czynu określonego w art. 62a upn musi być większa niż „znikoma”, gdyż gdyby nie była, czyn nie stanowiłby przestępstwa i tym samym nie byłoby możliwe zastosowanie tego przepisu jako podstawy umorzenia postępowania (tak: dr Michał Jankowski, prok. Stanisław Momot w: Stosowanie przepisu art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Warszawa 2015).Dawka narkotyku niewystarczająca dla odurzenia jednej osoby *W judykaturze Sądu Najwyższego został wyrażony pogląd, iż narkotyk będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego, ale również kryterium ilościowe pozwalające na jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2017 r., – 4 – sygn. akt IV KK 444/16, Lex nr 2306381; tak też np. wyroki SN: z dnia 4 listopada 2008 r., IV KK 127/08, LEX nr 477887, z dnia 16 kwietnia 2009 r., IV KK 418/08, LEX nr 503619, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 289/08, LEX nr 570140, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 304/09, LEX nr 1663550, z dnia 20 kwietnia 2011 r., IV KK 26/11, LEX nr 794512, a także postanowienie SN z dnia 28 października 2009 r., I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz wyrok Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 18 marca 2021 r., sygn. akt II K 900/20/P).Brak spełnienia kryterium ilościowego powoduje, że zachowanie nie stanowi przestępstwa.
W Polsce za posiadanie narkotyków grozi kara pozbawienia wolności do lat 3, zaś ostrze represji wymierzone jest głównie w osoby uzależnione i używające narkotyków. Od 2000 r. kiedy wprowadzono kryminalizację posiadania, ok. 30 tys. osób rocznie jest zatrzymywanych przez Policję z powodu podejrzenia posiadania narkotyków.
Co jest „legalne”?Co do zasady posiadanie narkotyków, czyli środków odurzających, jest w naszym kraju zabronione. Mówi o tym ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, a dokładnie art. 62 tej ustawy. Zgodnie z nim „kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.” Okazuje się, że ustawodawca przewidział od tej zasady wyjątek, który stanowi, że „jeżeli przedmiotem czynu (…), są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości.” Co to oznacza w praktyce?W polskim prawie brakuje wyjaśnienia słowa „ilości nieznacznej przeznaczonej na własny użytek”. Skąd zatem dowiedzieć się jaka ilość posiadanych narkotyków stanowi nieznaczną ilość, przeznaczoną na własny użytek? Odpowiedzi trzeba szukać w orzecznictwie sądów oraz w praktyce prawniczej, czyli w doświadczeniu mecenasów prowadzących takie przykładu w jednym z wyroków na ten temat sąd stwierdził, że: „przesłanką bezwarunkowego umorzenia postępowania jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, którą należy ocenić jako nieznaczną”. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „nieznacznej ilości” środków odurzających lub substancji psychotropowych użytego w cyt. przepisie. Wobec braku definicji legalnej interpretując wyrażenie „nieznaczna ilość” użyte w art. 62a ustawy należy odwołać się do jego znaczenia językowego. Z tego punktu widzenia przez sformułowanie „nieznaczny” rozumie się niewielki, błahy. Na potrzeby niniejszych rozważań oznacza to zatem, że ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych wymagana dla zastosowania instytucji przewidzianej w art. 62a powinna być niewielka, mała. Ilość substancji będąca przedmiotem czynu zabronionego określonego w art. 62 ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, aby mogła być uznana za niewielką, nie powinna przekraczać kilku rozumienia nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych jako przesłanki uregulowanej w art. 62a musi jednak uwzględniać nie tylko kryterium ilościowe odwołujące się do wagi tych substancji, ale również kryterium interpretacji wyrażenia „nieznacznej ilości” jako przesłanki instytucji określonej w art. 62a nie należy ograniczać się tylko do wagi środków odurzających i substancji psychotropowych, gdyż należy również uwzględnić stężenie zabezpieczonej substancji pozwalające ocenić, ile można z niej zrobić jednorazowych dawek tej substancji. W celu ustalenia znaczenia pojęcia nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych należy uwzględnić również – oprócz wymienionych kryteriów ilościowego i jakościowego – kryterium proporcji ilości zabezpieczonych substancji do potrzeb sprawcy.”Podsumowując powyższe, pamiętać należy, iż przed wydaniem przez organ prowadzący postępowanie decyzji w przedmiocie umorzenia postępowania przeciwko osobie, która posiadała środki odurzające, należy wziąć pod uwagę:Ilość posiadanych narkotyków, czyli ich posiadanych narkotyków, czyli ich rodzaj oraz ile z nich można zrobić tak zwanych czyli stosunek ilości narkotyków do potrzeb popełnienia szkodliwości spełnienie wyżej wymienionych przesłanek pozwoli na skorzystanie z dobrodziejstwa umorzenia postępowania prowadzonego przeciwko osobie, która posiadała środki odurzające lub substancje psychotropowe, popularnie zwany narkotykami. Wyżej przedstawione zagadnienie jest o wiele bardziej skomplikowane, niż może się wydawać. Jeśli z jakiś powodów okaże się, że nie będzie możliwym zastosowanie umorzenia postępowania, to wtenczas należy rozważyć zawarcie ugody z prokuratorem, czyli zakończyć postępowanie w sposób razie potrzeby uzyskania dodatkowych informacji zapraszam do kontaktu. Radca prawny Tomasz Ruman
Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, a co za tym idzie skierował przeciwko sobie podejrzenie popełnienia czynu zabronionego w myśl art. 632 pkt 2 kpk. Wyrok o sygnaturze II K 51/15 wydany przez Sąd Rejonowy w Wołowie w składzie sędziowskim: Tomasz Paprocki.
Choć w Polsce nie mówi się często o narkotykach w kontekście przestępczości, to nie ulega wątpliwości, że przestępstwa narkotykowe istnieją. Są na tyle specyficzne, że reguluje je nie kodeks karny, lecz ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Jej głównym zadaniem jest określenie zasad oraz sposobu postępowania przy przeciwdziałaniu narkomanii. Jednak poza wskazówkami w tym zakresie zawiera również przepisy karne, w których określono rodzaje przestępstw związane z narkotykami i handlem nimi. KONSEKWENCJE HANDLU NARKOTYKAMI Jednym z przestępstw podlegających karze wedle ustawy jest obrót narkotykami, czyli przywóz, wywóz, przewóz, wewnątrzwspólnotowe nabycie, wewnątrzwspólnotowa dostawa środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej. Dotyczy to zarówno rozprowadzania po Polsce, jak i wwożeniu oraz wywożeniu z lub do Unii Europejskiej. Często nazywa się to przestępstwo przemytem narkotyków i jest ono karalne karą grzywny i karą pozbawienia wolności do lat 5. Jednocześnie, jeżeli narkotyki były przemycane celem osiągania korzyści majątkowych albo osobistych, albo w znacznej ilości, wówczas karą jest grzywa i kara pozbawienia wolności na minimum 3 lata. W zależności od indywidualnych cech sprawy sąd może wymierzyć wyższą karę, czyli do 5 lat pozbawieni wolności. Karze podlega również wprowadzanie narkotyków do obrotu. Wprowadzanie do obrotu to udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Przestępstwo to w swojej podstawowej formie zagrożone jest karą grzywny i karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. W przypadku, gdy wprowadzanie do obrotu dotyczy znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Trzeba wiedzieć również, że karalne jest nawet samo przygotowywanie do popełnienia przestępstwa jakim jest przemyt lub handel narkotykami. Grozi za to (co do zasady) grzywna, kara ograniczenia wolności albo kara pozbawienia wolności do lat 2. KONSEKWENCJE POSIADANIA NARKOTYKÓW Za najpowszechniejsze przestępstwo narkotykowe uchodzi posiadanie narkotyków. W myśl art. 62 ustęp 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii „kto posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”. Zwiększenie wymiaru kary za posiadanie jest uzależnione od ilości narkotyków będących w jego posiadaniu. Gdy ich ilość jest znaczna, wtedy kara może sięgnąć nawet do 10 lat. Zwrot „znaczna ilość” może wydawać się mało precyzyjny – i takim jest w istocie. Sądy niższych instancji niejednolicie przyjmują co jest, a co nie jest „znaczną ilością”. Niemniej jednak Sąd Najwyższy stoi od wielu lat na stanowisku, że znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób. Tak jak wskazałem powyżej – pogląd ten bywa dyskusyjny w orzecznictwie sądowym, dlatego ostatecznie sąd orzekający w danej sprawie podejmuje decyzję, co uznać należy za „znaczną ilość” i jaka kara będzie adekwatna. Na wymiar kary może mieć wpływ w szczególności rodzaj środków odurzających, cel ich posiadania (własny użytek lub zamiar sprzedaży w przyszłości) oraz ich wartość. Jeśli sprawca posiadał znikome ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych, przeznaczone na własny użytek (na przykład jedna działka marihuany) postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. KONSEKWENCJE UDZIELANIA NARKOTYKÓW INNYM Zgodnie z ustawą, polskie prawo karze ułatwianie dostępu, umożliwianie dostępu, udzielanie oraz nakłanianie do spożywania narkotyków. Jest to zagrożone karą 3 lat pozbawienia wolności, a nawet 8 lat, jeśli do czynności zakazanej, spożycia środka odurzającego, nakłania się małoletniego. Jeżeli sprawca posiadał większe ilości zakazanych substancji, a do tego nakłanianiem chciał zapewnić sobie korzyści majątkowe, wówczas kara, którą czyn jest zagrożony wzrasta do 10 lat pozbawienia wolności. JAK OBNIŻYĆ KARĘ ZA POSIADANIE NARKOTYKÓW? Choć posiadanie i handel narkotykami to przestępstwo, każda ze spraw tego rodzaju jest indywidualnie rozpatrywana przez sąd. Istnieje jednak kilka możliwości obniżenia kary, czyli: – umorzenie albo umorzenie warunkowe – gdy zachodzą szczególne przesłanki ku temu, np. popełniony czyn ma znikomą społeczną szkodliwość; – warunkowe zawieszenie wykonania kary – możliwe jest tylko w stosunku do kary orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W takiej sytuacji sprawca przestępstwa dostaje tzw. „zawiasy” i przez okres próby nadzorowane jest jego postępowanie. Jeżeli przez cały okres próby oraz przez kolejne sześć miesięcy po zakończeniu okresu próby sprawca będzie przestrzegał porządku karnego, to jest skazanie ulegnie zatarciu; – skazanie bez rozprawy zgodnie z art. 335 – jest to „układ” z prokuratorem, w którym podejrzany (późniejszy oskarżony) oraz prokurator ustalają wymiar kary oraz środki karne za popełniony czyn narkotykowy. Sąd w takiej sytuacji zapoznaje się z wnioskiem prokuratora i zatwierdza (bądź nie) te uzgodnienia. Jest to korzystne dla podejrzanego (oskarżonego), gdyż w zasadzie pozwala uniknąć procesu, a wyrok i kara nie są zaskoczeniem. Za przestępstwa narkotykowe grożą surowe konsekwencje. Powaga zarzutów w tych sprawach powoduje, że sprawę warto skonsultować, a najlepiej powierzyć do prowadzenia adwokatowi – specjaliście z zakresu prawa karnego. Jeżeli obawiasz się, że możesz być w kręgu zainteresowania organów ścigania – zapoznaj się z dwoma podstawowymi zasadami i przysługującymi Ci prawami.
Nielegalne posiadanie narkotyków jako przestępstwo – art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ; Posiadanie znacznej i nieznacznej ilości narkotyków – art. 62 ustawy przeciwdziałaniu narkomanii ; Umorzenie sprawy za posiadanie nieznacznej ilości narkotyków na własny użytek – art. 62a ustawy przeciwdziałaniu narkomanii
W 2022 roku marihuana została w pełni zalegalizowana w takich krajach, jak chociażby Tajlandia. Jest to pierwszy kraj azjatycki, w którym władze zdecydowały się usunąć marihuanę z państwowej listy narkotyków. Oznacza to, że całkowicie zniesiono tam limity THC w produktach konopnych. Zlikwidowano również wszelkie ograniczenia dotyczące posiadania i uprawiania marihuany na użytek własny. W Europie, do pełnej legalizacji marihuany w najbliższych latach przymierzają się również takie kraje jak Niemcy, Szwajcaria czy Włochy. Jak natomiast wygląda sytuacja prawna w Polsce? Ile % THC mogą mieć produkty konopne w naszym kraju? Spis treści: Limity THC – jak było do tej pory?Nowe przepisy dotyczące stężenia THCUprawa medycznej marihuany w PolsceNowe limity THC w uprawach konopiWalka o limity THC – po co zmieniać przepisy? Limity THC – jak było do tej pory? W Polsce pełna dekryminalizacja marihuany niestety nadal pozostaje pod dużym znakiem zapytania. Przez wiele lat limity THC w produktach konopnych w Polsce utrzymywały się na poziomie 0,2%. W zeszłym roku było głośno o pomyśle zwiększenia limitów THC w produktach konopnych z 0,2% do 0,3%. Warto podkreślić, że stężenie THC do 0,3% jest już legalne w większości miejsc na świecie. W zeszłym roku poseł Jarosław Sachajko z ugrupowania Kukiz’15 zaproponował zmiany prawne, dotyczące polskich upraw medycznej marihuany oraz limitów THC w konopiach włóknistych. Konopie włókniste, tzw. Cannabis Sativa zawierają zazwyczaj jedynie 0,2 – 0,3% THC. Projekt ustawy nowelizujący ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii zakładał między innymi zalegalizowanie upraw konopi innych niż włókniste na terenie Polski. To dałoby zielone światło uprawom konopi indyjskich (Cannabis Indica), z których wytwarza się medyczną marihuanę. Zaproponowano również podniesienie limitów THC w produktach komercyjnych i uprawach do 0,3%. Nowe przepisy dotyczące stężenia THC Po roku obradowania sejm postanowił w końcu przyjąć jeden z trzech poselskich projektów, ten zaproponowany przez Kukiz 15. Odrzucono natomiast dwa inne projekty zaproponowane przez Lewicę oraz KO. Zakładały one traktowanie osób pod wpływem wysokiego stężenia THC tak samo, jak osób znajdujących się pod wpływem alkoholu. Ponadto nowe przepisy miały pozwalać pacjentom posiadającym receptę na udoskonalanie i przerabianie produktów konopnych na własny użytek. Projekt ustawy z dnia 24 marca 2022 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii podnosi limit THC z 0,2% do 0,3%. Ustawa weszła w życie i obowiązuje od 7 maja 2022 roku. To oznacza, że posiadanie produktów o zawartości THC do 0,3% jest już w Polsce w pełni legalne. Należy jednak pamiętać, że za posiadanie konopi o wyższym stężeniu THC nadal grożą surowe kary. By móc legalnie posiadać marihuanę o stężeniu wyższym niż 0,3% THC, należy mieć przy sobie receptę od lekarza. Sprawdź też: ILE KONOPI MOŻESZ UZYSKAĆ Z UPRAWY JEDNEJ ROŚLINY? Uprawa medycznej marihuany w Polsce Przed wprowadzeniem najnowszych przepisów, w Polsce legalna była jedynie uprawa konopi włóknistych. Taka uprawa wymagała specjalnego zezwolenia i mogła być prowadzona wyłącznie na potrzeby badawcze lub przemysłowe. Limity THC takiej uprawy wynosiły 0,2%. To natomiast stanowiło duży problem dla rolników. Zdarzały się sytuacje, że podczas kontroli stężenie THC nieznacznie przekraczało limit 0,2%, co mogło wiązać się z wysoką karą pieniężną. Uprawa konopi indyjskich (Cannabis Indica) o wysokim stężeniu THC 10%-30% do tej pory była w Polsce całkowicie nielegalna. Dotyczyło to również upraw na potrzeby naukowo-badawcze oraz medyczne. Z tego powodu leczniczą marihuanę sprowadzano do naszego kraju z zagranicy, a jej ceny były bardzo wysokie, przez co wielu pacjentów nie mogło sobie pozwolić na jej zakup. Warto również dodać, że terapie przy pomocy leczniczej marihuany nie są w Polsce refundowane. Nowe limity THC w uprawach konopi Nowe przepisy z dnia 24 marca 2022 nie tylko podnoszą limity THC w konopiach włóknistych do 0,3%. Dopuszczają one również uprawę konopi innych niż włókniste, o stężeniu powyżej 0,3% THC, takich jak np. konopie indyjskie. Warunkiem jest, że uprawy te mogą one być przeznaczane jedynie do celów naukowo-badawczych oraz farmaceutycznych. Od tej pory uprawa marihuany przeznaczonej do celów leczniczych jest w Polsce legalna. Należy jednak pamiętać, że mogą ją prowadzić jedynie specjalne instytucje badawcze z zachowaniem odpowiednich norm i pozwoleń. Ponadto medyczna marihuana już nie będzie pochodzić wyłącznie z zagranicy, co może pozytywnie wpłynąć na jej cenę. Inni czytali również: JAKIE JEST OPTYMALNE DAWKOWANIE KONOPI WEDŁUG LEKARZY? Walka o limity THC – po co zmieniać przepisy? Nieustanna walka o łagodzenie przepisów lub pełne zalegalizowanie marihuany zawierającej wyższe stężenie THC wynika nie tylko z jej właściwości psychoaktywnych. Tetrahydrokannabinol lub delta-9-tetrahydrokanabinol, w skrócie THC, posiada liczne właściwości zdrowotne. Przede wszystkim działa przeciwbólowo i jest bardzo pomocny w łagodzeniu dolegliwości wielu ciężkich chorób, w tym neurologicznych, takich jak stwardnienie rozsiane lub choroba Alzheimera. Niestety, pomimo że stosowanie marihuany w celach leczniczych jest w Polsce legalne, kwestie takie jak chociażby dostępność leków w aptekach nadal pozostawiają wiele do życzenia. Problemem są również wysokie ceny produktów oraz brak refundacji. Dzięki legalizacji upraw medycznej marihuany w Polsce, mamy szansę na zwiększenie dostępności do medycznej marihuany oraz obniżenie jej cen.
WdiBn. q0fepwm7wq.pages.dev/88q0fepwm7wq.pages.dev/94q0fepwm7wq.pages.dev/88q0fepwm7wq.pages.dev/6q0fepwm7wq.pages.dev/68q0fepwm7wq.pages.dev/67q0fepwm7wq.pages.dev/93q0fepwm7wq.pages.dev/42
kara za posiadanie narkotyków na własny użytek
